ارزیابی تست جذب استامینوفن پس از تزریق داخل شیردان در گاو

هدف از این مطالعه بررسی تست جذب استامینوفن به عنوان ابزاری برای تشخیص میزان تخلیه شیردان در گاو می باشد. هفت تلیسه هلشتاین در سه گروه درمانی مورد مطالعه قرار گرفتند: گروه کنترل، گروهی که مورد تجویز متوکلوپرامید و گروهی که آتروپین دریافت کردند. مقدار 50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم پودر استامینوفن خالص که در الکل حل شده بود از طریق جلدی به داخل شیردان تزریق می گردید و بعد از آن به مدت 6 ساعت هر 15 دقیقه خونگیری می شد. میزان جذب نوری استامینوفن پلاسما در 430 نانومتر با استفاده از دستگاه اسپکتروفتومتر مشخص می گردید. آنالیز واریانس repeated measures مربوط به غلظت پلاسمایی استامینوفن تنها نشانگر اثرات معنی دار زمان بود، در حالی که اثرات تیمار معنی دار نبودند. (p=0/0913). اثرات تیمار برای cmax (p<0/0001)، cmaxmodel (p<0/0001)، tmax (p=0/0173) و برای tmaxmodel (0/0018) بود. این در حالی است که cmax و cmaxmodel در حیواناتی که آتروپین دریافت کرده بودند نسبت به گروه کنترل یا حیواناتی که متوکلوپراماید دریافت کرده بودند به طور معنی داری پایین تر بود. در مورد cmax یا cmaxmodel بین گروه کنترل و متوکلوپراماید هیچ اختلافی وجود نداشت. در مورد tmax اختلاف بین گروه ها تنها در بین حیوانات گروه آتروپین و متوکلوپراماید بود. (p=0/0053). اما بین گروه آتروپین و کنترل اختلافی وجود نداشت در مقابل tmaxmodel در گروه آتروپین نسبت به کنترل(p=0/0093) و متوکلوپراماید (p=0/0006) به طور معنی داری بالاتر بود. به طور مشابهی aucacet 60, 90, 120 و aucacet 240 در گروه آتروپین در مقایسه با گروه کنترل و متوکلوپراماید به طور معنی داری پایین تر بودند در حالی که اختلاف معنی داری بین گروه های متوکلوپراماید و کنترل وجود نداشت. بر اساس مطالعه ما تست جذب استامینوفن که در آن الکل 96 درصد به عنوان حلال استفاده می شود، تستی کاربردی با حداقل تهاجم و ارزان برای تخمین میزان تخلیه شیردان در گاو می باشد. همچنین نتایج ما نشان داد که متوکلوپرامید اثری بر میزان تخلیه شیردان ندارد.